बरहथवा— मधेसको बुहारीले घुम्टो ओढेर बस्नु सामान्य मानिन्छ। घुम्टोबाट निस्कन बुहारीले निकै संघर्ष गर्नुपर्छ। यसरी घुम्टोबाट बाहिर निस्किएकी हरिवन निवासी एक बुहारी उद्यमीका रुपमा परिणत भएकी छिन्। 

हरिवन नगरपालिका–४ गेल्हा निवासी ३२ वर्षीया निर्मलाकुमारी महतो मधेसकै एक उदाहरणीय महिला उद्यमी बनेकी छिन्। 

जुत्ता उद्योग सञ्चालन गर्नुभएकी उहाँ आफूलाई अब्बल व्यवसायीका रूपमा चिनाउने कोसिसमा छिन्। मधेसमा जन्मएकी उनका लागि एउटी बुहारी भएर जुत्ता सिलाउँछु, भन्नु पक्कै सजिलो थिएन। ‘प्लस टु’ सम्म अध्ययन गरेकी निर्मलाको माइतीघर घरदेखि केही मिनेटको दूरीमा छ। बुबा शिक्षक भएका कारण उनले पढ्ने अवसर पाइन्। त्यसपछि गाउँ नजिकैका मध्यमवर्गीय परिवारका उमेश महतोसँग सामाजिक परम्पराअनुसार विवाह भयो। विवाहपछि पढाइलाई निरन्तरता दिन पाइनन्। निर्मलाका ११ वर्षकी एक छोरी, नौ र छ वर्षका दुई छोरा छन्। 

‘श्रीमान खेतीपाती गर्नुहुन्थ्यो,’ उनले भनिन्, ‘खेतीबाट नगद आम्दानी कम हुन्थ्यो। अन्नपात वर्षभरि खानुपर्यो। समाजमा चलेको चलनअनुसार व्यवहार धान्नै चुनौती भयो।’ 

अरुले बच्चा बोर्डिङ स्कुलमा पढाएको देखेर आफूलाई पनि रहर लागेर भर्ना गरेको उनको भनाइ छ। पछि ‘बिल’ आउन थालेपछि समस्या हुन थाल्यो। श्रीमानसँग सधैँ पैसा हुँदैन थियो। त्यसपछि कसरी  पैसा तिर्ने भन्ने चिन्ताले सताउन थाल्यो। 

धेरथोर पढेलेखेको भएकाले केही जागिर गरेर कमाई हुन्थ्यो कि भनेर पनि सोचिन् तर त्यस्तो हुन सकेन। गाउँमा आफूले चिनेको सरले जुत्ता सिलाउने तालिम खुलेको जानकारी पाएपछि सिक्न गइन्। सुरुमा घरमा सम्झाउन निकै समस्या भयो। बुहारी त्यसमा पनि जुत्ता सिलाउन गई, भनेर सासूससुराले गाली समेत गरेको उनी बताउँछिन्। तर पछि सम्झाइबुझाइ गरेपछि उनीहरूले कुरा बुझे। 

‘तीन महिना सिप सिकेर काम सुरु गरेको थिएँ। काम गरेको साहुले पसल बन्द गरेर हिँडे, त्यसपछि फेरि अलपत्र परियो, तालिमसमेत पूरा भएको थिएन,’ उनले विगत सुनाइन्।

तालिम आयोजकलाई फेरि अनुरोध गरेर केही दिनका तालिम थप्न लगाए। त्यसपश्चात् आफूले भने जस्तै सबै नाप र आकारप्रकारका जुत्ता बनाउनसक्ने भइन्। सिप त सिके पनि काम गर्ने ठाउँ भएन। त्यसपछि निर्मला आफैँले गेल्हागाउँमै जुत्ता बनाएर बेच्न सुरु गरिन्। 

व्यवसायका लागि सुरुमा लगानी आवश्यक भयो। श्रीमान खेतीकिसानी गर्ने मान्छे। सासूससुरा पहिलादेखि पेसाप्रति खुसी थिएनन्।  एक लाख ऋणका लागि हारगुहार गर्दा पनि पार लागेन। माइतीका दाजुलाई भनेर ससुरालाई सम्झाइबुझाइ गरी बरु अंश दिँदा घटाइदिनु भनेर एक लाख पैसा मागिदिन अनुरोध गरिन्। ससुराले एक लाख २० हजार दिए। ‘त्यसपछि घरमै जुत्ता कारखाना सुरु गरेँ,’ निर्मलाले भनिन्, ‘सुरुमा गाउँमा अनेक कुरा गर्ने मानिस धेरै भए तर पछि विस्तारै आफ्नो छोराछोरीलाई सिकाइदिनुपर्यो भनेर आउने पनि निस्किए।’

गाउँघरमा आजभोलि विवाहलगायत कार्यक्रममा निर्मलाले बनाएको जुत्ता धेरै बिक्री हुन्छ। बजार विस्तार हुँदै गएको छ। 

रामेछाप, सिन्धुली, विराटनगर, जनकपुर, चपुरलगायत ठाउँबाट जुत्ता माग आउने गरेको निर्मलाले बताइन्। विसं २०७१ तिर निर्मलाको श्रीमान वैदेशिक रोजगारीका लागि मलेसिया गएका थिए। तर निर्मलाले ११ महिनामै श्रीमानलाई घर फर्काइन्। अहिले उनको श्रीमान उमेश पनि निर्मलासँगै काममा खटिरहेका छन्। 

उनले घर नजिकै १४ लाखमा आधुनिक उपकरणसहितको जुत्ता कारखाना सञ्चालन गरेका छन्। उद्योगमा चार जना कामदारसमेत छन्। एक जनाले दैनिक ५० जोर जुत्ता तयार गर्न सक्ने उनले बताइन्। यसरी निर्मलाको कारखानाबाट महिनामा ६ हजार जोरसम्म जुत्ता उत्पादन भई बजारमा पुग्ने गरेको छ। 

‘कमाइ राम्रो हुन्छ,’ उनले भनिन्, ‘काम दिन सकिरहेका छैनौँ। अझै केही मेसिन किन्नुपर्ने छ, त्यो भए काम बढाउन सकिन्थ्यो। प्रयास गरिरहेको छु।’ पहिला मासिक तीन हजार पाँच सय कमाइहुन्छ भनेर सिकेको सिपले उद्यमी बनाएको उनको भनाइ छ। 

यही पेसाबाट वार्षिक आठदेखि १० लाखसम्म कमाउने गरेको उनले बताइन्।